Sprawozdania finansowe

anulka

2. Sprawozdania finansowe jednostkach ochrony zdrowia. Bilans, rachunek zysków i strat, rachunek przepływów pieniężnych.
Dzięki sprawozdawczości finansowej możliwe jest przełożenie danych księgowych na informacje niezbędne do zarządzania przedsiębiorstwem oraz jego oceny przez odbiorców zewnętrznych.
Wyniki analiz sprawozdań różnych jednostek gospodarczych umożliwiają porównanie rezultatów ich działalności. Są podstawą wyboru kierunków inwestowania kapitałów. Za pomocą odpowiednich metod i narzędzi analizy sprawozdań finansowych można ocenić sytuację majątkową i finansową przedsiębiorstwa, a także wypłacalność i zyskowność zainwestowanego kapitału. Sprawozdania zawierają zbiorcze informacje o:
- stanie składników majątkowych i źródłach finansowania majątku firmy - bilans,
- wysokości uzyskiwanych przychodów oraz ponoszonych kosztów - rachunek zysków i strat,
- źródłach i wysokości środków pieniężnych jednostki oraz kierunkach ich wykorzystania - sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych – cash flow.
Przy opracowaniu sprawozdań finansowych bardzo istotna jest ich prezentacja według obowiązujących wzorów bilansu i rachunku zysków i strat, które podane są w załącznikach do ustawy o rachunkowości. Dla potrzeb analizy finansowej ważne jest także zestawienie zawartych w sprawozdaniach wielkości z wielkościami z lat poprzednich, a także z wielkościami planowanymi. Na ostatni dzień każdego roku obrachunkowego jednostki przeprowadzają inwentaryzację.

Sprawozdanie finansowe pełni funkcję:
• sprawozdawczą - będącą podstawą do weryfikacji działalności organizacji,
• dokumentacyjną - stanowiącą podstawę do zamknięcia i otwarcia ksiąg rachunkowych,
• informacyjną - pozwalającą na ocenę sytuacji finansowej jednostki.
Informacja ujawniana w sprawozdaniach finansowych powinna być przydatna przy podejmowaniu decyzji przez jej użytkowników. Cechę tę można rozpatrywać na dwóch płaszczyznach:
• pomocy przy formułowaniu przez użytkowników prognozy rezultatów przeszłych, teraźniejszych i przyszłych
• potwierdzenia lub korekty wcześniejszych ocen (prognoz)
Pierwsza z wymienionych funkcji określana jest mianem funkcji prognostycznej informacji finansowej, druga funkcji potwierdzającej.
W zależności od tego, na czyje potrzeby sprawozdania są sporządzane, wyróżnia się:
-sprawozdawczość wewnętrzną, która służy potrzebom kierownictwa jednostki, oraz - sprawozdawczość zewnętrzną, np. dla urzędów skarbowych, urzędów statystycznych, banków, kontrahentów, itp.
Przyczyny uzasadniające potrzebę sporządzania sprawozdań.
Przeprowadzenie sprawozdania pozwala na monitorowanie i kontrolę finansowej działalności organizacji. Daje możliwość uzyskania w czasie jego realizacji cennych porad i wskazówek do usunięcia ewentualnych uchybień, do usprawnienia pracy działu finansowego. Współpraca z audytorem to także możliwość skorzystania z jego wiedzy w trakcie badania, i często po badaniu. Jest to szczególnie przydatne dla organizacji pozarządowych, które praktycznie nie mają szans samodzielnie śledzić szybko zmieniających się przepisów i ich interpretacji.

BILANS – zestawienie stanu majątku firmy i źródeł jego finansowania na określony moment zwany dniem bilansowym.

Aktywa= majątek || Pasywa – kapitały = źródła finansowania

a) analiza struktury bilansu – polega ona na zbadaniu udziału poszczególnych składników aktywów i pasywów w sumie bilansowej
b) analiza dynamiki – pozwala na ocenę zmian , jakie dokonały się w aktywach i pasywach w ciągu objętego prognozą

Bilans
Jednym z podstawowych elementów sprawozdania finansowego jest bilans. Informuje on o stanie majątkowym i finansowym jednostki. Aktywa wykazywane są według zasady wzrastającej płynności, zaś w odniesieniu do pasywów przyjmuje się zasadę rosnącego stopnia wymagalności.
Sprawozdania finansowe sporządzane są przede wszystkim dla użytkowników zewnętrznych, ale korzystają z zawartych w nich informacji korzyści również zarządzający jednostkami.
Do użytkowników zewnętrznych informacji sprawozdawczych możemy zaliczyć między innymi inwestorów, wierzycieli, kontrahentów, klientów, agendy rządowe, społeczeństwo itp.
Z uwagi na formy powiązań a jednostka poszczególne grupy użytkowników maja zróżnicowane zapotrzebowania.

Analiza wstępna bilansu
Analiza wstępna sprawozdań finansowych jest początkowym etapem analizy finansowej, której celem jest uzyskanie informacji o działalności, wynikach i sytuacji ekonomiczno-finansowej przedsiębiorstwa.
Analiza jest odczytywaniem podstawowych informacji wynikających ze sprawozdań finansowych. Polega na porównaniu się poszczególnych bieżących pozycji sprawozdania finansowego z danymi, przyjętymi za punkt odniesienia, tzn. odpowiednimi pozycjami ubiegłych okresów sprawozdawczych lub z danymi zawartymi w planie finansowym na następny okres. Niezależnie od tego porównuje się między sobą wielkości sprawozdawcze z jednego – bieżącego okresu, które pozwalają na formułowanie odpowiednich wniosków. Np. porównuje się majątek obrotowy ze zobowiązaniami krótkoterminowymi, aktywa trwałe z kapitałem własnym, kapitały własne z kapitałami obcymi, itp. Na tym etapie analizy nie musi się przeprowadzać szczegółowych obliczeń.
W analizie wstępnej sprawozdań finansowych można wykorzystać dwie metody:
- badanie dynamiki danych – metoda ta polega na porównaniu bieżących danych w stosunku do okresu ubiegłego lub w stosunku do planu na badany okres; następnie ustala się tempo wzrostu lub spadku poszczególnych składników majątkowych, po czym ocenia się zaistniałe zmiany. Wykorzystując tę metodę zestawia się ze sobą poszczególne pozycje z bilansu oraz rachunku zysków i strat.
Badanie dynamiki pozwala określić kierunek i tempo rozwoju firmy. Jeśli badanie obejmuje kilka okresów sprawozdawczych, wówczas można określić tendencje rozwojowe i ich nasilenie w analizowanych okresach
- badanie struktury – stosowanie tej metody polega na ustaleniu i ocenie udziału poszczególnych pozycji bilansu oraz rachunku zysków i strat w ogólnych kwotach aktywów i pasywów oraz przychodów i kosztów firmy; badanie to informuje o randze objętych nim składników sprawozdania finansowego oraz ich zmianach strukturalnych.

Rachunek zysków i strat
Obok bilansu, jednym z ważniejszych elementów sprawozdania finansowego jest rachunek zysków i strat. Zgodnie z art. 47 ustawy o rachunkowości w rachunku zysków i strat wykazuje się oddzielnie przychody, koszty, zyski i straty oraz obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego za bieżący i poprzedni rok obrotowy. W konsekwencji jednostki wykazują w rachunku zysków i strat odpowiednio wyniki cząstkowe, a mianowicie wynik (zysk lub stratę) na sprzedaży, wynik (zysk lub stratę) na pozostałej działalności operacyjnej, wynik (zysk lub stratę) na działalności finansowej, łączny wynik (zysk lub stratę) na działalności gospodarczej, wyniki (zyski lub straty) nadzwyczajne, wynik (zysk lub stratę) brutto, obowiązkowe obciążenia, a w końcu wynik (zysk lub stratę) netto.
Rachunek zysków i strat powinien zawierać informacje w zakresie ustalonym dla jednostek innych niż banki i zakłady ubezpieczeń zgodnie z załącznikiem do ustawy o rachunkowości (w wariancie kalkulacyjnym albo porównawczym, zależnie od wyboru dokonanego przez kierownika jednostki.

anulka

3. Wstęp do analizy sprawozdań finansowych zakładów opieki zdrowotnej. Analiza bilansu. Analiza rachunku zysków i strat. Analiza rachunku przepływów finansowych. Analiza wskaźnikowa.

Analiza finansowa – czasem nazywana analizą sprawozdań finansowych; jest częścią analizy fundamentalnej przedsiębiorstwa (analizy działalności przedsiębiorstwa). Podstawowym zadaniem analizy jest ocena finansowych efektów działania przedsiębiorstwa (badanie kondycji finansowej); ukierunkowana na przeszłość. Wykorzystuje 3 podstawowe sprawozdania:
1. Bilans
2. Rachunek zysków i strat
3. Rachunek przepływów pieniężnych.

Źródła analizy finansowej i prezentacja wyników.
Do podstawowych źródeł analizy finansowej zaliczyć należy:
1) bilans
2) rachunek zysków i strat
3) rachunek przepływów środków pieniężnych
4) informację dodatkową
5) inne dane uzyskane z komórek księgowości i finansów przedsiębiorstwa (takie jak np. średnia wielkość zatrudnienia , powierzchnia użytkowa itd. )
Formy prezentacji wyników analizy finansowej.
1. Liczbowa : szeregi, tablice
2. graficzna – wykresy : liniowe , powierzchniowe (słupki, koła itd.)
3. opisowe : słowna , wnioski
Podstawowy zakres analizy finansowej zwykle obejmuje :
1) Analizę przychodów ze sprzedaży (struktura , dynamika, przychodów ze sprzedaży w cenach bieżących i cenach stałych .
2) Analizę kosztów działalności operacyjnej zarówno w układzie rodzajowym , jak i układzie kalkulującym ( struktura, dynamika kosztów działalności operacyjnej w cenach bieżących i stałych)
3) analizę bilansu (struktura, dynamika, analiza pozioma i pionowa bilansu)
4) analizę rachunku zysku i strat (analizę udziału poszczególnych pozycji w przychodach ze sprzedaży, dynamika)
5) analiza rachunku przepływów środków pieniężnych
6) analiza progu rentowności i marginesu bezpieczeństwa
7) analiza kapitału obrotowego netto
8) analiza wskaźnika ( rentowności, płynność finansowa, sprawność wykorzystywania zasobów, finansowanie działalności)
9) wieloczynnikowa analiza finansowa ( dokonywana np. za pomocą testu „Z” E. Altmana oraz analiza ryzyka bankowego)

Analiza sprawozdań finansowych

Analiza bilansu:
- badanie struktury majątkowej (aktywów)
- badanie struktury kapitałowej (pasywów)
- badanie struktury kapitałowo – majątkowej (pozioma analiza bilansu; pewne aktywa oraz pewne pasywa)
Badania można przeprowadzić w danym momencie czasu (ujęcie statyczne) lub dokonywać porównania wielkości w czasie (ujęcie dynamiczne)
-Badanie struktury majątkowej(Udział aktywów ogółem) = aktywa trwałe / aktywa ogółem *100%
-Badanie struktury kapitałowej = zobowiązania / pasywa ogółem *100%
Często bada się struktury w czasie np. w ciągu 3 lat. Można zauważyć pewnie tendencje.
Najczęściej zwracamy uwagę na:
- udział zobowiązań (rosnący udział w strukturze kapitałowej – zadłużenie firmy)
- rosnący udział należności w strukturze majątkowej jest niekorzystny
- udział zapasów (spadek popytu) – rosnący niepokoi
- Badanie struktury kapitałowo – majątkowej (badanie kapitału obrotowego netto) = kapitał stały – majątek trwały
Kapitał stały = kapitał własny + zobowiązania długoterminowe
Kapitał stały to taki rodzaj kapitału, który firma może wykorzystywać dłużej niż 12 miesięcy.
Majątek trwały = aktywa trwałe
Kapitał obrotowy może być:
- dodatni
- ujemny
- równy zero
Najlepiej jak kapitał obrotowy jest co najmniej równy zero.
Kapitał obrotowy jest większy od zera wtedy gdy kapitał stały jest większy niż aktywa trwałe. Jest to pożądana sytuacja, firma jest bezpieczna. Długoterminowe zobowiązania sfinansowały nam aktywa trwałe i część aktywów obrotowych. Żeby spłacić zobowiązania długoterminowe musimy wykorzystać tylko część aktywów obrotowych.
Sytuacja który budzi niepokój występuje wtedy gdy ujemny jest kapitał obrotowy.
Kapitał ujemny: jest to ryzykowne gdyż aby spłacić zobowiązania krótkoterminowe musimy sięgnąć po aktywa obrotowe oraz część aktywów trwałych. Wiąże się to z zaciąganiem kolejnych zobowiązań.
Badania można przeprowadzać w danym momencie czasu (ujęcie statystyczne) lub dokonywać porównania wielkości w czasie (ujęcie dynamiczne).

Ogólne wskaźniki oceny sytuacji majątkowo – finansowej :
a) w ramach tzw. Analizy poziomej bilansu (tzw. Analizy wielkości poszczególnych grup aktywów w stosunku do poszczególnych grup pasywów)
- wskaźnik zastosowania kapitału własnego (kapitał własny/ majątek trwały)
- wskaźnik zastosowania kapitału obcego (kapitał obcy /majątek obcy
b) w ramach tzw. analizy pionowej bilansu (tzw. analizy wielkości poszczególnych grup w ramach aktywów i osobno w ramach pasywów)
- relacja majątku trwałego dla majątku obrotowego (majątek trwały / majątek obrotowy)
- relacja kapitału własnego dla kapitału obcego (kapitał własny / kapitał obcy)

Analiza rachunku zysków i strat :
Rachunek zysków i strat – zestawienie pochodzących z różnych źródeł zysków nadzwyczajnych z ponoszonymi kosztami , stratami nadzwyczajnymi i obciążeniami wypracowanego zysku brutto (tj. głównie z tytułu podatku dochodowego)
W ramach podstawowej analizy rachunku zysków i strat dokonuje się:
a) analizy udziału poszczególnych składników w ogólnej (stanowiącej 100%) wielkości przychodów ze sprzedaży
b) analizy dynamiki pozwalającej na ocenę zmian jakie dokonały się w ramach poszczególnych składników rachunku zysków i strat w ciągu okresu objętego prognozą
Analiza rachunku zysków i strat – badanie relacji zachodzących pomiędzy szczególnymi pozycjami rachunku zysków i strat. Badanie zmian poszczególnych wielkości w rachunku zysków i strat w czasie (analiza dynamiki poszczególnych pozycji rachunku zysków i strat).
Musimy zwrócić uwagę na zysk operacyjny i zysk brutto.
Sposoby analizy:
- obserwacja (wyników finansowych)
- badanie relacji raportu (rentowności)
Marża brutto / przychody ze sprzedaży 8100%
- analiza dynamiki poszczególnych pozycji rachunku zysków i strat
Wskaźnik dynamiki = wielkość z danego roku / wielkość z roku poprzedniego
2007 2008 2009
50 60 70
Np. 60/50 = 120%
Jeżeli dynamika jest większa od 100% oznacza że wzrosła. Jeżeli wynosi np. 70% oznacza że dana wielkość spadła o 30% w stosunku do roku poprzedniego.
Dynamika przychodów powinna przewyższać dynamikę kosztów.

Analiza przepływów środków pieniężnych ( cash flow):
Cash flow - zestawienie faktycznych wpływów i wydatków w przedsiębiorstwie w badanym okresie.
Analiza przepływów pieniężnych polega na przede wszystkim na ocenie zmian jakie dokonały się w ramach poszczególnych pozycji wpływów i wydatków w badanym okresie (analiza dynamiki).
Analiza przepływów pieniężnych:
- działalność operacyjna
- działalność inwestycyjna
- działalność finansowa
Przepływy pieniężne:
8 możliwych kombinacji przepływów pieniężnych. 8 różnych typów sytuacji w firmie.
Nr 7 – firma rozpoczyna działalność;
- nie przynosi dochodów z przepływów operacyjnych,
- musi inwestować, kupuje środki trwałe, wydaje pieniądze na zakup np. maszyn
+ pieniądze właścicieli lub z kredytów bankowych
Potrzeba kilkunastu miesięcy aby firma przynosiła dochody. Koszty są większe niż przychody.
Po jakim czasie:
Nr 3 – dobra firma musi mieć dodatnie przepływy z działalności operacyjnej
+ firma przynosi dochód
- duże plany inwestycyjne
+ nadal firma zaciąga kredyty, potrzebuje pieniędzy
Kolejno:
Nr 4 – firma dojrzała, sytuacja pożądana
+ firma przynosi dochody
- kupuje środki trwałe, inwestuje
- firma nie potrzebuje kredytów, spłaca odsetki
Gotówka wystarcza na prowadzenie działalności inwestycyjnej
Nr 5 – rzadko spotykana sytuacja, firma musi posiadać pieniądze na rachunku gdyż w tej sytuacji koszty są większe od przychodów
- działalność operacyjna jest deficytowa, koszty wyższe od przychodów
- firma inwestuje
- firma spłaca kredyt
Nr 6 – firma przechodzi restrukturyzację
- nie przynosi dochodów
+ sprzedaje część majątku trwałego, nie inwestuje

Analiza wskaźnikowa
W ramach analizy finansowej bardzo ważne miejsca zajmuje analiza wskaźnikowa. Pozwala ona na uchwycenie zależności i relacji pomiędzy różnymi składnikami bilansu, rachunku zysków i strat, przepływami pieniężnymi. Wskaźniki pozwalają w dalszej kolejności na analizę porównawczą miedzy różnymi firmami jak również na analizę [przyczynową e względu na treść przekazywanych wiadomości wyróżnia się zasadniczo cztery podstawowe grupy wskaźników, a mianowicie:
a) wskaźniki rentowności (zyskowności)
b) wskaźniki płynności (zdolności regulowania zobowiązań bieżących)
c) wskaźniki finansowania działalności ( zadłużenia; wspomagania finansowego)
d) wskaźniki sprawności zarządzania (rotacji cyklów)
Wskaźniki rentowności (zyskowność) – obrazują one relacje zysków osiąganych przez firmę do różnych kategorii ekonomicznych. Są one podstawowymi miernikami informującymi o szybkości zwrotu majątku, kapitału własnego. Tendencja rosnąca tych wskaźników w kolejnych okresach oznacza poprawę efektywności funkcjonowania jednostki.
Analiza wskaźnikowa
4 grupy wskaźników:
- wskaźnik płynności- zdolność podmiotu do terminowego realizowania zobowiązań
- zadłużenia- mówi nam jak mocno firma jest zadłużona, korzysta z kapitału obcego
- aktywności – jak firma efektywnie wykorzystuje swój majątek: trwały i obrotowy
- rentowności (zyskowności) – jak zyskowna jest firma
1.Wskaźnik płynności – pozwala określić czy istnieje zagrożenie co do terminowej spłaty zadłużenia.
*wskaźnik płynności bieżącej= aktywa bieżące (majątek obrotowy) / pasywa bieżące (krótkoterminowe zobowiązania)
Optymalny przedział tego wskaźnika wynosi 1,5 – 2,0.
Majątek obrotowy/ zobowiązania bieżące = 2. Oznacza to że firma nie ma problemów z płynnością, nie istnieje zagrożenie co do spłaty zadłużenia. Jeśli wskaźnik jest niższy od 1,5 to może wskazywać na problemy z płynnością. Jeśli wskaźnik jest wyższy od 2 występuje wtedy nadpłynność finansowa- oznacza to że zbyt dużo gotówki jest zamrożonej, co nie jest dobre dla firmy.
*wskaźnik podwyższonej płynności (szybki)= aktywa bieżące – zapasy / pasywa bieżące.
Optymalna wartość tego wskaźnika wynosi ok. 1,0.
2. Wskaźnik zadłużenia i zdolności do obsługi długu.
Zadłużenie – poziom wykorzystywania kapitału obcego.
Zdolność do obsługi długu jest czymś innym niż zadłużenie.
*wskaźnik ogólnego zadłużenia= zobowiązania ogółem / aktywa ogółem *100%
Najczęściej wyrażany w procentach. Np. 40% oznacza, ze 40% całego majątku jest finansowana z kapitału obcego. Trudno jednak jest wyznaczyć optymalny procent zadłużenia. Ma charakter statystyczny.
*wskaźnik zdolności do obsługi długu= zysk netto + amortyzacja/ rata spłaty kredytu + odsetki
Amortyzacja – koszt sztuczny (w przypadku np. zużywania maszyny). Koszt o charakterze księgowym.
Im wyższa wartość tego wskaźnika tym lepiej z punktu widzenia banku.
Powinna wynosić więcej niż 1,0.
Ma charakter dynamiczny.
3. Wskaźnik rentowności.
*ROE= (zysk netto / kapitał własny) *100%
ROE – wskaźnik rentowności kapitału własnego. Najlepszy wskaźnik, który pokazuje na ile firma jest rentowna. Np. 15% oznacza, że z każdych 100zł zainwestowanych po roku firma ma 15zł zysku. Im wyższy wskaźnik tym lepiej, nie ma górnej granicy. Jest istotny z punktu widzenia akcjonariuszy.
*ROA= (zysk netto / aktywa) *100%
ROA- stopa zwrotu z aktywów. Jest zawsze mniejszy lub równy ROE. Jeśli wynosi np. 5% oznacza, że każde zainwestowane 100zł przyniosło 5zł zysku netto. Im wyższa wartość tym lepiej.
*rentowność sprzedaży brutto = (marża brutto / przychody ze sprzedaży) *100%
*rentowność sprzedaży netto = (zysk netto / przychody ze sprzedaży) *100%
Np. 10% - każde 100zł generuje 10zł zysku netto.
Wskaźniki rentowności ogółem mówią jak zyskowna jest sprzedaż w firmie.
4. Wskaźniki aktywności- jak firma efektywnie zagospodarowywuje swój majątek
*produktywność aktywów (rotacja)= przychody ze sprzedaży / aktywa ogółem
Wyrażane za pomocą liczby. Np. 2 – oznacza, ze z każdej złotówki zainwestowanej w aktywa firmy wygenerowano 2zł ze sprzedaży. Wartość ta powinna być jak najwyższa.
*rotacja należności w dniach= 360* (przeciętny stan należności / sprzedaż)
*rotacja zapasów w dniach= 360* (przeciętny stan zapasów / sprzedaż)
*rotacja zobowiązania w dniach= 360* (przeciętny stan zobowiązań / sprzedaż)
CYKL PRODUKCYJNY FIRMY

anulka

4. Podstawy analizy wartości pieniądza w czasie. Wartość przyszła. Wartość obecna. Płatności okresowe. Wartość przyszła i obecna renty.
Rynek pieniężny – tworzą go transakcje instrumentami finansowymi o dużej płynności, mające charakter wierzyciela ( bony skarbowe, bony komercyjne, certyfikaty depozytowe itd. )Termin wymagalności instrumentów rynku pieniężnego nie przekracza 1 roku. Podstawowym instrumentem rynku pieniężnego są bony skarbowe-papiery wartościowe emitowane przez skarb państwa głównie w celu zapewnienia płynności na rynku pieniężnym oraz w celu sfinansowania bieżących wydatków budżetu państwa.

Cena pieniądza – to stopa procentowa, którą płaca pożyczkobiorcy za użyczenie im kapitałów. Inaczej jest więc to dochód pożyczkodawców za użyczony kapitał. Kształtowanie się ceny pieniądza odbywa się poprzez oddziaływanie popytu i podaży na pieniądz. Szczególną rolę na tym rynku pełni państwo i Bank Centralny mające dodatkowe możliwości oddziaływania na popyt i podaż pieniądza.

Czynniki wpływające na zmiany wartości pieniądza w czasie
1. Przedkładanie przez konsumentów bieżącej konsumpcji nad przyszłą
2. Dochody uzyskiwane w przyszłości dzięki dzisiejszym nakładom przewyższają z reguły wartość tych nakładów
3. Inflacja

Wartość przyszła
Wartość przyszła (FV) – wielkość do jakiej będzie rosnąć przepływ środków pieniężnych lub wiele przepływów środków pieniężnych w danym okresie.
Proces obliczania wartości przyszłej nosi nazwę kapitalizacji i odbywa się za pomocą określonej stopy procentowej.

t 1, t2, t3 - okresy
t1 t2 t3 T0 , T1, T2, T3 – punkty początkowe okresu

T0 T1 T2 T3

a) jednorazowej wpłaty bez kapitalizacji odsetek(odsetki nie powiększają kapitału)
FV = PV*(1+n*r)
Gdzie:
FV - wartość przyszła
PV - wartość obecna (czyli wartość w dniu dzisiejszym – tzn. w dniu inwestycji)
n - liczba okresów
r - stopa procentowa

FV = PV(1+r)n – z kapitalizacją odsetek

b) przepływów pieniężnych (FVCF)

gdzie:
FVCF- wartość przyszła przepływów pieniężnych,
CFt – przepływ pieniężny w okresie t,
t- numer okresu

c) płatności okresowych (płatność okresowa to przepływy pieniężne dokonywane w równej wysokości i równych odstępach czasu) strumień równych płatności płatnych na koniec okresów (z dołu tzn. CF0 =0)

Gdzie:
FVA- wartość przyszła płatności okresowych
A n –płatność okresowa

Wartość obecna
Wartość obecna (PV) – wartość w dniu dzisiejszym przyszłego przepływu środków pieniężnych lub wielu przepływów środków pieniężnych.
Proces obliczania wartości obecnej nosi nazwę dyskontowania i odbywa się za pomocą określonej stopy dyskontowej.

(im wyższa stopa dyskontowa tym w przyszłości wartość mniejsza)
t1 t2 t3

T0 T1 T2 T3

a) jednorazowej wpłaty

k- stopa dyskontowa
wartość zaktualizowana (obecna) jest tym niższa im bardziej oddalony jest w czasie moment uzyskania danej kwoty oraz im wyższa jest stopa dyskontowa.

b) wartość obecna przepływów pieniężnych:

gdzie:
PVCF- wartość obecna przepływów pieniężnych
CFt - przypływ pieniężny w okresie „t”
Gdy wpływy są na początku okresów wartość obecna jest większa niż w przypadku wpływów na koniec okresu, gdyż każdy przepływ „traci” o jeden okres krócej.

c) wartość obecna płatności okresowych - strumień równych płatności na koniec kolejnych okresów

Renta dożywotnia, renta wieczysta. - renta dożywotnia – ciąg nieskończenie wielu takich samych płatności następujących w równych okresach czasu (tzn. określone płatności będą dokonywane ciągle: brak daty kończącej te płatności).

…
T0 T1 T2 Tn

Do obliczenia służy formuła

Natomiast, gdy płatności mają następować na początku okresów korzysta się ze wzoru:

anulka

5. Decyzje inwestycyjne w jednostkach ochrony zdrowia. Metody analizy opłacalności projektów inwestycyjnych w zakładach opieki zdrowotnej.
W ramach decyzji inwestycyjnych (dotyczących aktywów firmy) możliwe są następujące posunięcia:
a) zakup składników aktywów
b) transfer środków do innych firm (fuzje, holdingi)
c) ulokowanie kapitału w bankach i funduszach inwestycyjnych itp.
d) nabycie krótkoterminowych papierów wartościowych na rynku pieniężnym.
W ramach decyzji finansowych (dotyczących pasywów firmy) wyróżnić można następujące:
a) powiększanie kapitału własnego
b) powiększanie kapitału obcego
c) podział zysku
d) polityka dywidend

anulka

6. Analiza progu rentowności. Dźwignie operacyjna, finansowa i łączna.
Analiza progu rentowności
Analiza progu rentowności dostarcza informacji niezbędnych do podejmowania trafnych decyzji a mianowicie:
1 jakie rozmiary przychodów ze sprzedaży są potrzebne do pokrycie kosztów całkowitych (własnych),
2 do jakiej wysokości można akceptować wzrost jednostkowych kosztów względnych (zmiennych) lub obniżkę cen wyrobu z punktu widzenia opłacalności sprzedaży,
3 ile należy sprzedać wyrobów aby osiągnąć określoną kwotę zysku.
Zasadniczym celem analizy progu rentowności jest wyznaczenie tzw. punktu krytycznego lub granicznego, w którym przychody ze sprzedaży pokryją dokładnie poniesione koszty. Do wyznaczenia progu rentowności można posłużyć się odpowiednimi równaniami.
Jeżeli przedsiębiorstwo przekroczy próg rentowności i systematycznie będzie zwiększać liczbę sprzedanych wyrobów to automatycznie będzie osiągać stale zysk. Taka sytuacja jest możliwa wtedy gdy mamy doczynienia ze stosunkowo niewielkim przyrostem ze sprzedaży w stosunkowo krótkim czasie.
Przy znacznym wzroście rozmiarów sprzedaży zależności liniowe pomiędzy sprzedażą, kosztami i zyskiem należy odrzucić.
Obserwacje empiryczne dowodzą, że wraz ze wzrostem wielkości produkcji jednostkowe koszty zmienne maleją tylko do pewnej wielkości, po czym zaczynają wzrastać.
W długim okresie także koszty stałe przestają być stałymi. Na tej podstawie można stwierdzić, że zależności pomiędzy przychodami, kosztami i zyskiem nie mają charakteru liniowego lecz nieliniowy.

Wszelkie decyzje podejmowane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą wiążą się z ryzykiem. Ustalenie odpowiedniej struktury majątku oraz właściwy sposób jego finansowania to problemy, które rozwiązać musi każde przedsiębiorstwo.
Pierwszy z nich związany jest z ryzykiem operacyjnym - do jego oceny służy między innymi znajomość stopnia dźwigni operacyjnej. Drugi zaś wiąże się z ryzykiem finansowym określanym przy pomocy skali dźwigni finansowej.
Dźwignia operacyjna
Dźwigni operacyjnej nie da się zrozumieć bez znajomości istoty kosztów stałych i zmiennych. Koszty stałe nie zależą od wielkości produkcji, pozostają zatem na tej samej wysokości w danym okresie czasu. W przeciwieństwie do nich koszty zmienne związane są z ilością produkcji - zwiększają się wraz z jej wzrostem i zmniejszają się przy jej spadku.
Określony udział kosztów stałych w ogólnym poziomie kosztów, zależny w dużej mierze od struktury majątku, powoduje, że zmiany przychodów ze sprzedaży nie wywołują proporcjonalnej zmiany zysku operacyjnego. Im wyższy poziom kosztów stałych, tym większa wrażliwość zysku operacyjnego na zmiany przychodów ze sprzedaży, a co za tym idzie wyższe ryzyko operacyjne.

Stopień dźwigni operacyjnej (DOL - Degree of Operational Leverage) możemy określić jako relację między procentową zmianą zysku operacyjnego - przed odliczeniem odsetek od kapitałów obcych i opodatkowaniem (EBIT) a procentową zmianą przychodów ze sprzedaży (S):
DOL = (ΔEBIT / EBIT) / (ΔS / S)
Wykorzystanie zależności:
EBIT = Q * (p - v) - F
gdzie
Q - ilość produkcji sprzedanej
p - cena jednostkowa
v - jednostkowy koszt zmienny
F - całkowite koszty stałe,
umożliwia obliczenie stopnia dźwigni operacyjnej w następujący sposób:
DOL = [Q * (p - v)] / [Q * (p - v) - F]
lub
DOL = (S - V) / (S - V - F)
gdzie
V - całkowite koszty zmienne.
Wszystkie powyższe wzory na obliczenie stopnia dźwigni operacyjnej pozwalają na określenie o ile procent zmieni się zysk operacyjny jeśli przychody ze sprzedaży zmienią się o 1%.
Stopień dźwigni operacyjnej przyjmuje najwyższe wartości jeżeli wielkość sprzedaży kształtuje się w pobliżu progu rentowności (przychody ze sprzedaży równe sumie kosztów stałych i zmiennych). Ryzyko operacyjne jest wówczas najwyższe i maleje wraz ze wzrostem wielkości sprzedaży.
Dźwignia finansowa
W przedsiębiorstwach finansujących choć częściowo swoją działalność kapitałami obcymi powstają koszty finansowe związane z koniecznością spłaty odsetek. Koszty te wpływają na osiągany przez firmę zysk netto. Zatem struktura źródeł finansowania aktywów, obok działań operacyjnych, jest również wyznacznikiem tego zysku. Możliwa jest sytuacja, w której dwie firmy o identycznym poziomie zysku operacyjnego osiągają różny wynik netto ze względu na odmiennie ukształtowane struktury pasywów.
Wykorzystanie kapitałów obcych pozwala również na zwiększenie przychodów ze sprzedaży w stosunku do tych, które możliwe są do osiągnięcia przy finansowaniu działalności jedynie środkami własnymi. Do momentu, kiedy koszt kapitałów obcych jest niższy od rentowności majątku, firma osiąga dodatkowe korzyści wyrażające się wzrostem rentowności kapitałów własnych. Zjawisko to określa się jako dźwignię finansową.
Jej oddziaływanie jest możliwe dzięki temu, że efektywny koszt wykorzystywanego kapitału obcego jest mniejszy od płaconych odsetek. Stanowią one bowiem koszt uzyskania przychodu i zmniejszają podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym.
Stopień dźwigni finansowej (DEL - Degree of Financial Leverage) będący miarą wpływu procentowej zmiany zysku operacyjnego (EBIT) na procentową zmianę zysku netto przypadającego na akcję (EPS - Earnings per Share), można przedstawić za pomocą wzoru:
DFL = (ΔEPS / EPS) / (ΔEBIT / EBIT)
Zysk netto przypadający na akcję zastępuje się często zyskiem netto.
Wynik interpretuje się jako procent zmiany zysku netto w wyniku zmiany zysku operacyjnego o 1%.
W praktyce, przekształcając powyższą formułę, stopień dźwigni operacyjnej można obliczyć w sposób uproszczony:
DFL = EBIT / (EBIT - I)
gdzie
I - odsetki od kapitałów obcych.
Jak wspomniano wcześniej, dźwignia finansowa nie zawsze działa w kierunku poprawy efektywności działania firmy. Jeśli wykorzystanie dodatkowego kapitału obcego nie przekłada się na wzrost zysku netto ponad zwiększone koszty finansowe, efekt dźwigni finansowej jest niekorzystny, zmniejszając rentowność kapitału własnego.
Zatem już na etapie planowanej zmiany struktury pasywów należy poznać jej wpływ na rentowność kapitału własnego.
Dążenie do maksymalnego wykorzystania efektu dźwigni finansowej wiąże się z coraz wyższym ryzykiem. Nadmierny poziom kapitałów obcych może bowiem spowodować utratę kontroli nad firmą a czasem prowadzić do jej upadłości.
Tak więc każda decyzja niosąca za sobą zmiany w strukturze źródeł finansowania majątku musi być starannie wyważona.

Dźwignia łączna (całkowita)
Znając zasady działania dźwigni operacyjnej i finansowej, łatwiej zrozumieć istotę dźwigni całkowitej. Wyraża ona zależność między procentową zmianą zysku netto na akcję (EPS) a procentową zmianą przychodów ze sprzedaży (S). Innymi słowy stopień dźwigni łącznej (DTL - Degree of Total Leverage) mierzy wpływ względnej zmiany przychodów ze sprzedaży na względną zmianę zysku netto przypadającego na akcję. Za pomocą wzoru wyrazić to można w sposób następujący:
DTL = (ΔEPS / EPS) / (ΔS / S)
Podobnie jak w przypadku obliczania dźwigni finansowej, zysk netto przypadający na akcję zastępuje się często zyskiem netto.
Wiedząc, że dźwignię łączną oblicza się jako iloczyn dźwigni operacyjnej i finansowej:
DTL = DOL * DFL
można zaproponować kolejną formułę, dzięki której poznamy jej poziom:
DTL = (S - V) / (S - V - F - I)

Wynik uzyskany na podstawie obu wzorów interpretuje się jako procentową zmianę zysku netto wynikającą ze zmiany przychodów ze sprzedaży o 1%.
Skoro dźwignia operacyjna mierzy poziom ryzyka operacyjnego, dźwignia finansowa poziom ryzyka finansowego, zatem dźwignia całkowita informuje nas o ogólnym ryzyku związanym z działalnością firmy. Jej rosnący i wysoki stopień może być miernikiem zmniejszającego się bezpieczeństwa funkcjonowania firmy.
Znajomość dźwigni łącznej jest przydatna między innymi przy obliczaniu wpływu planowanych zmian przychodów ze sprzedaży na zysk netto oraz pomaga potencjalnym inwestorom w zorientowaniu się w przyszłej sytuacji firmy w zależności od oczekiwanych zmian w danej branży lub rynku, na którym firma funkcjonuje. Należy jednak pamiętać o szeregu założeń niezbędnych do obliczenia wszystkich rodzajów dźwigni.
Przyjęcie chociażby założenia o niezmienności udziału kosztów stałych w sumie kosztów, przy możliwych a nawet częstych, faktycznych zmianach tego udziału, związanych np. ze zmianami w majątku, powoduje, że planowane wyniki nie będą w 100% zgodne z rzeczywiście uzyskanymi.
Koncepcja dźwigni pozwala jednak na poznanie przynajmniej orientacyjnej wrażliwości wyników finansowych na zmiany przychodów ze sprzedaży.

P r z y k ł a d :
Korzystając z następujących danych firmy X :
cena sprzedaży jednostki wyrobu p = 20 PLN
jednostkowy koszt zmienny v = 10 PLN
suma kosztów stałych F = 18000 PLN
odsetki od kapitałów obcych I = 2000 PLN
obliczmy
1. wpływ zmiany wielkości sprzedaży z 3000 szt. na 3500 szt. na zysk operacyjny,
2. wpływ wzrostu zysku operacyjnego z 12000 PLN do 17000 PLN na zysk netto, przy założeniu stałej stopy podatku dochodowego w danym okresie,
3. wpływ wzrostu sprzedaży z 3000 szt. na 3500 szt. na zysk netto.

Ad 1
Zacznijmy od wyliczenia stopnia dźwigni operacyjnej dla wielkości sprzedaży 3000 szt.
DOL = (3000*(20 - 10)) / (3000*(20 - 10) - 18000) = 2,5
Wzrost lub spadek wielkości sprzedaży o 1% powoduje zatem odpowiednio wzrost lub spadek zysku operacyjnego o 2,5%. Skoro planuje się, iż wielkość sprzedaży zwiększy się o 500 szt., czyli o 16,67%, to zysk operacyjny powinien wzrosnąć o 41,67% zgodnie z wyliczeniem:
16,67 * 2,5 = 41,67
Sprawdzianem powyższego może być wyliczenie zysku operacyjnego dla wielkości 3000 szt. i 3500 szt. oraz procentu zmiany:
EBIT 1 = 3000 * (20 - 10) - 18000 = 12000
EBIT 2 = 3500 * (20 - 10) - 18000 = 17000
Zysk operacyjny i tym razem wzrasta o 41,67%. Potwierdza to wcześniejsze wyniki.

Ad 2
W celu obliczenia reakcji zysku netto na zmianę zysku operacyjnego z 12000 do 17000 (41,67%), należy wykorzystać stopień dźwigni finansowej. Dla zysku operacyjnego równego 12000 wynosi on:
DFL = 12000 / (12000 - 2000) = 1,2
Wzrost zysku operacyjnego o 1% powoduje zwiększenie zysku netto o 1,2%. Z kolei spadek zysku operacyjnego o 1% wpływa na zmniejszenie zysku netto o 1,2%.
Jeśli zatem planowany zysk operacyjny wzrośnie o 41,67% to zysk netto zwiększy się o 50%, co wynika z wyliczenia:
41,67 * 1,2 = 50

Ad 3
Znając stopień dźwigni operacyjnej i finansowej łatwo obliczyć ich iloczyn, czyli poziom dźwigni całkowitej:
DTL = 2,5 * 1,2 = 3,0

W wyniku wzrostu przychodów ze sprzedaży o 1%, zysk netto zwiększy się o 3%. Skoro w naszym przykładzie planujemy wzrost wielkości sprzedaży o 16,67% (z 3000 do 3500 szt.), to wynikające z tego zwiększenie zysku netto można obliczyć następująco:
16,67 * 3 = 50%
Zysk brutto wzrośnie zatem o połowę.

anulka

7. Źródła finansowania działalności zakładów opieki zdrowotnej. Kryteria wyboru. Analiza kosztu kapitału.

Art. 54. 1. Samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej może uzyskiwać środki finansowe:
1) z odpłatnych świadczeń zdrowotnych udzielanych na podstawie umowy, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej;
2) na realizację programów zdrowotnych w rozumieniu przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych i programu Zintegrowane Ratownictwo Medyczne, w tym na niezbędne do ich wykonania wydatki inwestycyjne lub zakup specjalistycznych wyrobów medycznych, na podstawie umowy i w zakresie w niej określonym;
2a) na realizację programów współfinansowanych ze środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej;
3) z wydzielonej działalności gospodarczej innej niż wymieniona w pkt 1 i 2, jeżeli statut zakładu przewiduje prowadzenie takiej działalności;
4) z darowizn, zapisów, spadków oraz ofiarności publicznej, także pochodzenia zagranicznego, z zastrzeżeniem art. 42;
5) na realizację innych zadań określonych odrębnymi przepisami.
2. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2 i 5, mogą być finansowane ze środków publicznych pozostających w dyspozycji ministra właściwego do spraw zdrowia, organu, który utworzył zakład, oraz jednostki samorządu terytorialnego lub innych podmiotów, uprawnionych na podstawie odrębnych przepisów.
2a. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 2a, mogą być współfinansowane ze środków publicznych pozostających w dyspozycji ministra właściwego do spraw zdrowia, podmiotu, który utworzył zakład, oraz jednostki samorządu terytorialnego lub innych podmiotów, uprawnionych na podstawie odrębnych przepisów.
3. Do warunków i trybu przekazywania środków publicznych, o których mowa w ust. 2, przez dysponentów tych środków nie mają zastosowania przepisy o zamówieniach publicznych.
4. Zasady realizacji i finansowania programów zdrowotnych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, określają przepisy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki przekazywania samodzielnym publicznym zakładom opieki zdrowotnej środków publicznych na realizację zadań, o których mowa w ust. 1 pkt 2, a także sposób rozliczania tych środków oraz sprawowania kontroli nad prawidłowością ich wykorzystania, z uwzględnieniem sporządzania przez zakład planu rzeczowo-finansowego zadania, rodzaju wydatków, jakie mogą być finansowane, oraz istotnych elementów umowy o realizację zadania.

Środki służące do finansowania działalności bieżącej i rozwojowej przedsiębiorstwa mogą pochodzić z różnych źródeł i dopływać w różnej formie. Z punktu widzenia źródła pochodzenia kapitału wyróżnić można finansowanie zewnętrzne i wewnętrzne.
Są dwa podstawowe kierunki finansowania w przedsiębiorstwie:
finansowanie bieżącej działalności, polegające na zapewnieniu ciągłości podstawowych procesów gospodarczych przez dopływ środków uzyskiwanych głównie z przychodów, tak aby zachowana była płynność finansowa firmy.
Finansowanie działalności rozwojowej, polegające na gromadzeniu środków własnych i obcych, wewnętrznych i zewnętrznych, mające na celu umożliwienie podejmowania działalności inwestycyjnej.

Źródła pozyskiwania kapitału:
1 Kredyty
2 Leasing
3 Faktoring
4 Akcje i obligacje
Kapitał własny (fundusze własne) – środki wnoszone i pozostawione do dyspozycji przedsiębiorstwa w trakcie prowadzenia działalności przez jego właścicieli
Koszt kapitału własnego - to stopa zwrotu, której zapewnienia wymaga od przedsiębiorstwa inwestor (wierzyciel lub właściciel), który wniósł ten kapitał do przedsiębiorstwa
3.2. Model wyceny aktywów kapitałowych (Capital Asset Pricing Model –
CAPM) Model wyceny aktywów kapitałowych zakłada, że wymagana przez właściciela stopa zwrotu jest uzależniona od stopy zwrotu z inwestycji wolnych od ryzyka oraz od premii za ryzyko właściwe dla określonej działalności gospodarczej.
Kapitał obcy (dług) – suma środków finansowych pozostawionych do dyspozycji przedsiębiorstwa przez jego wierzycieli (kredyty bankowe, pożyczki itp).
Koszt (brutto) kapitału obcego – odsetki płacone właścicielom kapitału według ustalonej stopy procentowej
Koszt netto kapitału obcego – koszt kapitału obcego po opodatkowaniu, efektywny koszt kapitału obcego. Odsetki od kapitału obcego stanowią w przedsiębiorstwie koszt finansowy, powodując zmniejszenie podstawy opodatkowania, a zatem zmniejszają podatek dochodowy i w konsekwencji rzeczywisty koszt kapitału obcego (jest to tzw. osłona podatkowa lub tarcza podatkowa). Aby firma mogła skorzystać z osłony podatkowej, zysk operacyjny musi być większy od
kwoty odsetek.
Rynek kapitałowy – tworzą go transakcje instrumentami finansowymi w charakterze wierzycielskim, bądź własnościowym których termin realizacji wynosi przynajmniej jeden rok. Rynek kapitałowy można określić również jako zespół instytucji i reguł umożliwiających pozyskiwanie długoterminowego kapitału w drodze obrotu ( kupna, sprzedaży ) tj. przeniesienia praw z emitowanych papierów wartościowych.
Cele budowy rynku kapitałowego w Polsce:
- mobilizacja i alokacja kapitału
- prywatyzacja
- ożywienie gospodarki
Struktura rynku kapitałowego:
Rynek pierwotny – występuje w momencie sprzedaży instrumentu finansowego pierwszemu jego posiadaczowi ( zakup bezpośrednio od emitenta )
Rynek wtórny - rynek na którym odbywają się transakcje kupna i sprzedaży instrumentów finansowych pomiędzy inwestorami.
W ramach rynku wtórnego można wyróżnić:
Giełdę papierów wartościowych – regularne odbywające się w określonym czasie i miejscu, podporządkowane określonym normą i zasadą spotkania stron zawierających transakcje kupna i sprzedaży.
Rynek giełdowy – nie ma tu ustalonego miejsca transakcji i transakcje odbywają się zazwyczaj między stronami przy użyciu środków elektronicznych i telekomunikacyjnych.
Rynek prywatny ( niepubliczny ) – na rynku tym występują spółki relatywistyczne handel nimi odbywa się na zasadzie bezpośredniego kontaktu między inwestorami.
Podstawowe instrumenty rynku kapitałowego:
Akcje – papiery wartościowe stwierdzające uczestnictwo ich właściwym kapitale spółki akcyjnej, uprawniające do partycypacji w jej zyskach oraz do majątku spółki w razie jej likwidacji.
Akcjonariusz ma prawo do:
- uczestnictwa w walnym zgromadzeniu z prawem do głosowania
- udziału w majątku spółki w razie jej likwidacji
Obligacje – papiery wartościowe w których emitent potwierdza zaciągnięcie określonej kwoty pożyczki i zobowiązuje się do jej zwroty właścicielowi obligacji w ustalonym z góry terminie oraz do zapłaty odsetek.
Instytucje rynku kapitałowego:
Komisja papierów wartościowych i Giełd – jest to centralny urząd administracji rządowej w zakresie publicznego obrotu papierami wartościowymi, sprawuje ona kontrole nad przestrzeganiem zasad publicznego obrotu papierami wartościowymi.
Giełda papierów wartościowych – centralny rynek wytwórczy o zasięgu krajowym.
Centralna tabela ofert – spółka akcyjna przeprowadzająca regularny obrót pozagiełdowy.
Depozyt papierów wartościowych – zajmuje się realizacja transakcji .
Domy maklerskie - spółki akcyjne świadczące usługi w zakresie pośrednictwa obrotu na rynku kapitałowym.
1. Inwestorzy na rynku kapitałowym:
a) fundusze
- inwestycyjne
- emerytalne
- ubezpieczeniowe
- NFI
- rerture capital
b) banki
c) przedsiębiorstwa
2. Indywidualni
Podstawowe wskaźniki rynku kapitałowego
1)EPS = ZN / N
2)PIE = P / EPS
3) PIBV = P/ BV = P / (A-Zob) In
4) PICE = P /CE = P/ CE In
gdzie: EPS – zysk netto przypadający na akcję
ZN – zysk netto
N – liczba akcji w obiegu
PIE – wskaźnik cena / zysk na akcje
P –cena akcji
PIBV – wskaźnik cena / wartość majątku przypadająca na akcję
BV – wartość księgowa majątku przypadająca na akcję
A – wartość aktywów ogółem
Zob – zobowiązania ogółem
PICE – wskaźnik cena / cash flow na akcję
CE- cash flow przypadający na akcję
CF – cash flow (obliczany wg formuły zysk netto + amortyzacja)
Najpopularniejszym wskaźnikiem rynku kapitałowego jest PIE . Pokazuje on bowiem ile inwestorzy są skłonni zapłacić za jednostkę zysku generowaną przez przedsiębiorstwo. Podobna interpretacje ma wskaźnik PICE pokazujący ile inwestorzy są wstanie zapłacić za jednostkową nadwyżkę gotówki wygenerowaną przez przedsiębiorstwo . Z kolei wskaźnik PIBV pokazuje zależność między rynkową a księgową wartością przedsiębiorstwa. Jeśli wskaźnik ten jest większy od 1 oznacza to że wartość rynkowa jest większa od wartości księgowej , co z kolei może być wynikiem dobrego zarządzania.
Rynek praw pochodnych – tworzą go transakcje tzw. Instrumentami pochodnymi ( opcje , futures, warranty) . Instrument pochodny – taki instrument , którego wartość zależy od innego instrumentu ( w szczególności papieru wartościowego), na który pochodny instrument został wystawiony .
Instrumenty rynku praw pochodnych:
1) Opcja – instrument finansowy który daje jego posiadaczowi prawo do zakupu lub sprzedaży innego instrumentu finansowego ( tzw. Instrumentu pierwotnego)
Rodzaje opcji:
- opcja kupna- daje jego posiadaczowi prawo do zakupu instrumentu finansowego , będącego tu instrumentem pierwotnym (np. akcji) , po określonej cenie w ustalonym czasie
- opcja sprzedaży – daje jej posiadaczowi prawo do sprzedaży instrumentu finansowego , będącego tu instrumentem pierwotnym (np. akcji) po określonej cenie , w ustalonym czasie
2) Kontrakt FUTURES (forward) – instrument finansowy , który zobowiązuje dwie strony do zawarcia w przyszłości transakcji na warunkach określonych w kontrakcje. Wystawiający kontrakt przyjmuje krótką pozycje tzw. Zobowiązuje się do dostarczenia i sprzedaży przedmiotu kontraktu (instrumentu pierwotnego) w ustalonym terminie , zaś nabywający kontrakt przyjmując długą pozycję zobowiązuje się zapłacenia określonej kwoty za przedmiot kontraktu (instrument pierwotny) po jego dostarczeniu
Cele funkcjonowania rynku praw pochodnych:
a) zabezpieczenie przed ryzykiem
b) spekulacje w nadziei uzyskania ponadprzeciętnych dochodów

	Forum Fizjoterapia WSZiA w Zamościu Strona Główna :: Semestr II / Organizacja i zarządzanie w służbie zdrowia / Zarządzanie finansami i majątkiem w ochronie zdrowia	Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1